Een interessante bundel die een unieke reflectie op jou als auteur en fotograaf vormt.
Vroeger lazen wij thuis Het Rotterdams Parool. Deze krant verscheen tot mijn spijt op 30 september 1971 voor het laatst.
Zelfs voordat ik aan het sportgedeelte begon, las ik eerst de Kronkel van Simon Carmiggelt.
En juist aan deze schrijver moest ik denken toen ik dit boek van Fons Hayes las. Het beschouwende, onderkoelde en humoristische trof ik ook hier aan.
Ontwikkel je zo door Fons
Dit boek staat vol met observaties, zoals alleen deze schrijver die kan maken. Maar die toch voor iedereen herkenbaar zijn. De verhalen geven een kijkje in het leven van de auteur en fotograaf, die gebeurtenissen en herinneringen uit zijn verleden op een soms humoristische wijze onder een vergrootglas legt. Een plezier om te lezen.
De schoolfotograaf. Wat een typetje. Maar ja, hij zorgde er met zijn fratsen wel voor dat we op ons best op de foto stonden. Nu is Fons Hayes gewoon de vader van een vriendin. Maar wel eentje met eindeloos veel verhalen. Het mooiste is om zijn verhalen in levende lijve van hem te horen, met zijn snoet erbij. Nu staat er een deel van zijn verhalen op papier. Dat is ook bijzonder vermakelijk. Deze verhalen kun je niet lezen zonder minimaal een glimlach. Het voelt alsof je er zelf middenin zit. En mij maakt het nieuwsgierig naar meer. Wat zou het leuk zijn als Matthijs nog één keer een DWDD special zou maken, ‘Voor de lens van Fons’, met al die prominenten die door Fons zijn vastgelegd, zodat de volgende uitgave niet hoeft te beginnen met: “Hallo Fons, je spreekt met Droom”.
Doordat Fons mij heeft gevraagd de teksten door te lezen op grammaticale onvolkomenheden, heb ik van tevoren zijn boek gelezen.Dat hij een begenadigd fotograaf is, wist ik al. Dat hij ook nog eens lekker nuchter – toch wel een beetje op z’n Haags – en met een geheel eigen gevoel voor humor, kan schrijven, wist ik nog niet.
Natuurlijk heb ik vooral genoten van de anekdotes over de jeugdtijd. Maar ook de verhalen van het recente verleden getuigen van een eigenzinnige opmerkzaamheid die het gewone leven zo boeiend maken. En dat is in de huidige tijd waarin we steeds sneller gaan en daardoor de kleine, mooie dingen missen, zo belangrijk. Fons doet ons stilstaan bij het feit dat het ‘gewone’ leven zwierig, boeiend en echte entertainment is.
In deze bundel komen allerlei fragmenten uit jouw leven voorbij, vaak gegoten in een luchtig jasje of afgemaakt met een vleugje fantasie. Jouw schrijfstijl en manier van het schetsen van bepaalde beelden of situaties, is heel eigen. Het werkt soms vervreemdend, zoals in, In den beginne, soms sleept het de lezer juist mee, zoals in Junkie. Je balanceert op de rand tussen intiem en afstandelijk, waardoor een soort magnetisch effect ontstaat tussen auteur en lezer die heel goed werkt. Daarnaast hebben sommige verhalen ook iets humoristisch door jouw zorgvuldig geplaatste droge opmerkingen: je verhaal Aardige tante liet me grinniken door de absurditeit van de terugwerkende volwassen reactie van de baby die je ooit was. De zwart-witfotografie die in je bundel verweven zit, geven je bundel een haast nostalgische extra laag mee. Een interessante bundel die een unieke reflectie op jou als auteur en fotograaf vormt.
Samira
Boekscout
Vroeger lazen wij thuis Het Rotterdams Parool. Deze krant verscheen tot mijn spijt op 30 september 1971 voor het laatst.
Zelfs voordat ik aan het sportgedeelte begon, las ik eerst de Kronkel van Simon Carmiggelt.
En juist aan deze schrijver moest ik denken toen ik dit boek van Fons Hayes las. Het beschouwende, onderkoelde en humoristische trof ik ook hier aan.
Ontwikkel je zo door Fons
Jan Schot
Dit boek staat vol met observaties, zoals alleen deze schrijver die kan maken. Maar die toch voor iedereen herkenbaar zijn. De verhalen geven een kijkje in het leven van de auteur en fotograaf, die gebeurtenissen en herinneringen uit zijn verleden op een soms humoristische wijze onder een vergrootglas legt. Een plezier om te lezen.
Henk Otten